پندار- “لیلا میری: در کار بار مریم، راحتم

کانادا پاییز امسال میزبان دومین نمایشگاه شش هفته با هنر ایران است. گفتگو با یکی از هنرمندان گرافیست ایرانی حاضر در این نمایشگاه را در ادامه می‌خوانید.
گالری کویین کانادا در پاییز امسال میزبان دومین فستیوال «شش هفته با هنر ایران» است. این فستیوال که به دبیری پویان طباطبایی برگزار می‌شود، به منظور معرفی هنر مدرن ایران، هنرمندان ایرانی و به ویژه هنرمندان مقیم کانادا به جامعه جهانی است. فستیوالی که آثار بیش از ۱۵۰ هنرمند را از طریق فراخوان عمومی انتخاب در بخش های مختلفی چون هنرهای مدرن تجسمی، فیلم، موسیقی، تئاتر و ادبیات عرضه می‌کند. از دیگر برنامه های این فستیوال برگزاری مراسمی به منظور بزرگداشت قباد شیوا است. در اولین فستیوال «شش هفته با هنر ایران» از محسن وزیری مقدم تقدیر به عمل آمد.

لیلا میری از جمله گرافیست های جوانی است که برای حضور در فستیوال «شش هفته با هنر ایران» دعوت شده و قرار است برخی آثار خود را که با مریم عنایتی امضای مشترک دارد، در کانادا به نمایش بگذارد.

چطور شد تصمیم گرفتید با مریم عنایتی کار کنید؟

ما در ابتدا هر کدام به شکل مستقل کار می کردیم، اما در حوزه های مشترک، کارهای زیادی انجام داده بودیم. از یک جایی به بعد دیدیم که می توانیم خیلی راحت با هم همفکری داشته باشیم چون فکرهای ما خیلی به هم نزدیک بود و یکدیگر را کامل می کنیم.

چرا کارهایتان را مشترکا امضا می کنید؟

برای اینکه زمانیکه کاری را آغاز می کنیم تا موقعی که به نتیجه برسد، با هم راجع به آن حرف می زنیم، همسو می شویم و با هم به یک نتیجه کلی می رسیم و با هم کار را به پایان می رسانیم. حتی در مرحله تصویرسازی و کلیت طرح هم باهم کار می کنیم. وقتی نوشته های دستی غالب باشد، من آن را به عهده می گیرم و زمانیکه قرار باشد از تایپ و تصویر استفاده کنیم، کار توسط مریم صورت انجام می پذیرد. ولی فکر اولیه و ساختن طرح در هر زمینه ای، همزمان با هم و توسط من و مریم اتفاق می افتد. زمانی که ما دیدیم تا این اندازه ایده های ما به هم نزدیک است و در کار با هم راحت هستیم، فکر کردیم چرا باهم کار نکنیم و امضای مشترک نداشته باشیم. چون در نهایت هم همین اتفاق می افتاد. البته ممکن بود پروژه های قبول کنیم که بخشی از کارهایش را من انجام دهم و بخشی را مریم هندل کند، اما حتی آن کارها هم با همفکری هم اتفاق می افتاد. من و مریم هر کدام مشتری های خودمان را داشتیم و بیشتر کار فرهنگی می کنیم.

چند سال است که با یکدیگر کار می کنید؟

اگر درست یادم باشد، از سال ۲۰۰۶ فعالیت مشترک ما شروع شد. البته پیش از آن هم کارهایی انجام داده بودیم اما هر کدام دفتر مستقل خودمان را داشتیم ولی در سال ۲۰۰۶ بود که دیگر تصمیم گرفتیم در یک دفتر مشترک کار کنیم. همان زمان بود که مریم هم از دفتر آقای رضا عابدینی بیرون آمد و ما در یک دفتر پروژه های مشترک را آغاز کردیم.

این همکاری و امضای مشترک چه نکات مثبت و منفی در این سالها داشته است؟

هیچ نکته منفی نداشته است. اگر تفکرات ما باهم فرق می کرد و شیوه کاری ما از هم دور بود، به مشکل می خوردیم، اما چون چنین مشکلاتی وجود نداشت این همکاری باعث شد تا بتوانیم کارهای بزرگتری را انجام دهیم. کار باهم باعث شد تا تفکر ما تکامل بیشتری پیدا کند و بتوانیم کارمان هم توسعه بدهیم.

کار گروهی در ایران معمولا آغاز خوبی دارد، اما پس از مدتی مشکلات یکی پس از دیگری سر راه اعضای گروه سبز می شوند. شما برای اینکه در آینده به مشکل نخورید چه فکری کردید؟

به نظر من در ایران کار گروهی شروع و پایان خوبی ندارد. یکی از معیارهای کار گروهی این است که به نظر دیگر اعضای گروه احترام گذاشته شود و این اتفاق معمولا نمی افتد و اعضا انعطاف پذیری لازم را ندارند. یکی دیگر از دلایلی که کارهای گروهی به مشکل می خورد، بحث مالی است. اما ما هیچ کدامیک از این مشکلات را نداشتیم.

نویسنده : پندار   /   تاریخ انتشار: دوشنبه، ۳۰ مرداد ۱۳۹۱

This entry was posted on Wednesday, August 22nd, 2012 at 7:00 am and is filed under Exposure, Farsi. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed or trackback from your own site. Both comments and pings are currently closed.