شش هفته با هنر ایران افتتاح شد

 از چهار راه پارلمان که به خیابان کوئین سرازیر میشوی ، حضور پر تعداد مردم در جلوی گالری کوئین و نور ممتد فلش دوربین شما  را به آنجا دعوت می کند . نرسیده به  در ورودی گالری ، «مارسل جرو» با آن کلاه چگوارایی و ریش قرمز از میهمانان در جلوی پوستر فستیوال عکس یادگاری می گیرد. فضای گالری پر از صدای شادی وخنده است و چهره هایی آشنا به چشم می خورند.
حضور آقای «جان رایرسون» رئیس موزه وارلی ، دکتررضا مریدی« نماینده پارلمان اونتاریو»، «حسن زرهی» سردبیر هفته نامه شهروند، «شهاب رضویان» کارگردان سینما و دوستان دیگر،  نشان از اهمیت چنین فستیوالی دارد. در کنار آثار بسیار دیدنی و ارزشمند از چند نسل هنرمندان  ایران در بخش هنرهای تجسمی ، پذیرایی از میهمانان نیز همانند دوره گذشته خوب است. استقبال کم نظیر از فستیوال«شش هفته با  هنر ایران» حاصل همکاری نزدیک هنرمندان خوب تورونتو ، اصحاب رسانه و نتیجه رضایت میهمانان از دوره قبل است .

حضورعکسهای  حمید جبلی  در کنار پوسترهای قباد شیوا و مجسمه های محسن وزیری مقدم فضای گرم گالری را گرمتر کرده و بینندگان برای مدت طولانی در سالن شماره ۲ به واکاوی نشانه های موجود در کارها مشغول می کند. انسانهای پیچیده شده در نورهای عجیب ، خصوصا سری عکس های طلسم ها و نشانه ها برای بینندگان حرفه ای جذابیت خاصی دارد  . کارهای قباد شیوا   در دو مرحله هیجان ایجاد می کند ،بار اول کیفیت اجرایی و ایده  آثار که چه قدر محکم و پر انرزی خلق  شده اند و بار دوم وقتی که متوجه میشوی  که آثار متعلق به سالهای ۱۹۶۹ است. مجسمه های محسن وزیری محل کنکاش بیننده با خود درونش است . باز کردن ، بستن و تغیر شکل دادن  هر کدام از مجسمه ها می توان  هر بیننده را ساعت ها در همانجا نگاه دارد.
در سالن شماره یک ۴ نقاشی محمود معراجی که نتیجه همنشینی رنگ روغن بروی کاغذ در اندازه های بزرگ است،کل دیوار را پوشانده. همه کنجکاو هستند که کارها چگونه تولید شده اند و معراجی تمام شب با آرامش برای علاقه مندان یک به یک درباره کارهای اخیرش توضیح می دهد . روبروی کارهای معراجی ، پوستر ها و تصویرسازی های علی کامران قرار دارد. ۴ پوستر از آن کارهای بیاد ماندنی که هر بیننده را برای لحظه ای خیره می کند . اما بیشتر کنجکاوی میهمانان  روی تصویر سازی هایش است که برای اولین بار به نمایش گذاشته شده است. در ۲ طرف کارهای کامران ، مهراد معراجی ، جوان ترین هنرمند این نمایشگاه ، مجموعه ای از کارهای جدیدش را بر روی دیوار گذاشته است. کارهایش نسبت به دوره قبل از لحاظ سایز ، کاملا کوچک تر شده اند و از آن فیگورهای کاملا انسانی و فضای  هایپر رئالیسم تبدیل به المان هایی از بادکنک ، تیغ ، دوده و  چوب بستنی شده اند. یک جهش بزرگ از یک قله به قله ای دیگر

وارد گالری که میشوی ناخود آگاه دیواری شطرنجی تو را به سمت خودش می کشد . نزدیکتر که میروی دیوار با عکس هایی به شکل مربع و فرمت مدیوم پوشیده شده است. کارهای پویان طباطبایی زمان را در تصویر کشدار کرده است و شما را به کشف المانهای پیدا و ناپیدا دعوت می کند. اکثر بینندگان دوست دارند تا عکسی جلوی این مجموعه به یادگار بگیرند و اگر پویان را هم پیدا کنند، عکاس هم در قاب عکس خودش گیر می افتد.
از سالن ۲ به یک که حرکت می کنید ، انگاربه  سفری درون تونل زمان دعوت می شوید. از کارهای محسن وزیری مقدم ، پدر هنر مدرن ایرانی تا مهراد معراجی که کمی بیش از بیست سال سن دارد ، نگاه نسلهای مختلف هنرمندان ایرانی چشم نواز و پر هیجان است . از گالری که بیرون بزنی ، سوال های زیادی در ذهنت مطرح م یشود که برای جواب به آنها دوباره باید به داخل برگردی .  دوباره باید تک تک کارها را ببینی و دوباره طرح  سوال های جدیدتر  و این سفر همچنان ادامه پیدا می کند.

برای دریافت نشریه اینجا را کلیک کنید